Τι σκέφτομαι μετά το ΝΤΑΜΠΛ

Ελπίζω να σας έλειψα σήμερα που όλες οι αναρτήσεις ήταν χθεσινοβραδινές. Ψέματα. Ελπίζω για το ακριβώς αντίθετο και έψαχνα τρόπο να ξεκινήσω να γράφω το κείμενο αυτό. Αν σας έλειψα τότε θα πρέπει να το κοιτάξετε γιατί η κατάστασή σας είναι ανησυχητική. Οι 99/100, τουλάχιστον, δεν με γνωρίζουν από κοντά. Η χαρά του νταμπλ κράτησε μέχρι λίγο πριν πέσω για ύπνο και σήμερα συνεχίστηκε μόνο όταν είχα κάποιον να πειράξω. Τη θέση της πήρε μία μελαγχολία.

Θυμήθηκα τι λέγαμε πέρσι τέτοιο καιρό στη μεγάλη παρέα του mypanathinaikos. Ήταν όταν περιμέναμε να πάρουμε την κούπα και να οργανωθούμε για να τυπώσουμε μπλουζάκια που να πικάρουν τους Αγγελόπουλους(αντίδραση στο δικό τους μπλουζάκι). Τελικά πέρσι δεν πήραμε αυτή την διπλή χαρά και φέτος δεν έχω όρεξη να το οργανώσω, ακόμη και μόνος. Αντίθετα αυτός ο χρόνος που πέρασε μας στέρησε πολλά, κυρίως για κάποια αδέρφια αγαπημένα τους πρόσωπα και για άλλους τη δουλειά τους. 

Ο χρόνος δεν είναι χρήμα, είναι ΖΩΗ. Και την ζωή μου την μοιράζομαι με όσους θέλω εγώ και όχι με την ομάδα. Η ομάδα έχει κάποιο χώρο στη ΖΩΗ μου αλλά θα έρχεται πάντα πίσω από τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Τελικά θα προτιμούσα να χάναμε τον τίτλο με 3-0 και ας μας τα έκαναν νταούλια οι gay, αλλά όλα τα αδέρφια να ήταν καλύτερα από πέρσι. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι από μόνος του μία κατηγορία(η κορυφαία) στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό μπάσκετ και αυτό δεν θα άλλαζε με ένα χαμένο πρωτάθλημα.