Είναι εδώ και θέλουν εμάς και τα υπάρχοντά μας

Είναι εδώ και θέλουν ότι μας ανήκει και εσύ θα μείνεις στο σπίτι σου; Θα προτιμήσεις να είσαι καθισμένος άνετα στον καναπέ σου και να βλέπεις(αν θα τους δείξουν οι ΑΡΔ) τους υπόλοιπους να αγωνίζονται από την τηλεόρασή σου; Και όταν «εξοντώσουν» όσους στοχοποιούν κάθε φορά και έρθει η σειρά σου τότε ποιον θα έχεις δίπλα σου; Ποιοι θα έχουν μείνει για να σε στηρίξουν που τώρα εσύ τους αφήνεις να γίνουν βορά στα νύχια της ΝΤΠ;

Η ΝΤΠ είναι εδώ. Δεν έρχεται, ούτε μας περιμένει να προετοιμαστούμε. Ήρθε ύπουλα, σαν λύκος με προβιά. Μας αποκοίμησε, μας νάρκωσε, μας έθισε στον εύκολο τρόπο και πριν λίγα χρόνια τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια μας. Πλέον είμαστε πεσμένοι και από την αποβλάκωση δεν αντιδρούμε αλλά προσπαθεί ο ένας να πατήσει τον άλλο για να σηκωθεί. Ακόμη να σκεφτεί κάποιος πως αν συνεργαστούμε θα σηκωθούμε πιο εύκολα.

Τα νομοσχέδια, τα ΠΔ και πλέον οι νομοθετικές πράξεις αλλά και η άρνηση συμμόρφωσης του δημοσίου με δικαστικές αποφάσεις είναι δείγματα του τρόπου που ενεργούν οι εκπρόσωποι της ΝΤΠ στη χώρα μας. Δεν σκέφτονται μήπως τελικά βρεθούν σε θέση δύσκολη και αναγκαστούν να πληρώσουν για όλα όσα έχουν κάνει σχεδόν 40 χρόνια τώρα. Κάποιοι λιγότεροι έξυπνοι ή περισσότερο αφελείς(και οι τρεις από την πόλη μου) βρέθηκαν να είναι οι πρώτοι που «πληρώνουν τη νύφη». Εγώ περιμένω να δω τη συνέχεια. Περιμένω να δω και άλλους να πληρώνουν για όλα όσα έχουν κάνει. Όμως δεν θα περιμένω χωρίς να κάνω κάτι. Δεν θα μείνω άπραγος. Το μέλλον μου δεν θα μου το καθορίσει κανένας κερατάς(μεταφορικά και κυριολεκτικά) αλλά θα το δημιουργήσω εγώ, με τις δικές μου επιλογές. Λάθη όπως των δημοσίων υπαλλήλων που τώρα κλαίνε γιατί στο τέλος θα διώξουν τις 25.000 υπαλλήλων δεν πρέπει να ξαναγίνουν. Χτυπάνε τον διπλανό σου; Βγες μπροστά να τον βοηθήσεις. Δεν ξέρεις αν αύριο θα είσαι εσύ στη θέση του. Δεν γνωρίζεις αν εσύ θα είσαι ο επόμενος και αν δεν είσαι προετοιμασμένος τότε θα έχεις «το τέλος» που είχαν και οι προηγούμενοι. και προετοιμασμένος όχι μόνο με υλικά αγαθά αλλά κυρίως με πνευματικά και με εμπειρίες.

Η απόφαση μεταξύ σωστού και εύκολου είναι δύσκολη. Μέχρι σήμερα οι πολλοί επέλεξαν το εύκολο και βρέθηκαν να μετανιώνουν για την επιλογή τους αυτή, όμως ήταν αργά. Βρέθηκα μπροστά σε ανθρώπους που επέλεξαν το σωστό και δεν το ξεχνάω. Δεν ξεχνώ την άρνηση του επικεφαλής αστυνομικής δύναμης να μας χτυπήσει και όχι μία φορά. Δυστυχώς όμως αυτός ήταν από τους λίγους. Μετά από αυτούς που έδωσαν τον όρκο "Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους. Να υπερασπίζω με πίστη και αφοσίωση μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματος μου τις σημαίες. Να υπακούω στους ανωτέρους μου και να εκτελώ πρόθυμα τις διαταγές τους. Να εκπληρώ ευσυνείδητα τα καθήκοντα μου και να διάγω γενικά ως πιστός και φιλότιμος αστυνομικός" και τον τήρησαν με σειρά προτεραιότητας βρέθηκαν και αυτοί που προτίμησαν να υπακούσουν απλά στους ανωτέρους τους. Δεν σεβάστηκαν το Σύνταγμα και σε άλλες περιπτώσεις δεν έκαναν τίποτα για να υπερασπιστούν τη σημαία. Όταν είδαν όμως τους γονείς και τα αδέρφια τους στις πλατείες τους έριξαν χημικά και τους χτύπησαν υπακούοντας σε εντολές αλλά μη υπακούοντας το Σύνταγμα. Υπάρχουν καταγγελίες πως έριξαν χημικά ακόμη και σε παιδιά σε σχολεία(Χαλκιδική), άσχετα βέβαια αν επίσημα το αρνούνται. Σήμερα στα παιδιά των άλλων όμως αύριο κάποιοι συνάδελφοί σας θα ρίξουν στα δικά σας παιδιά. Εδώ κάποιοι «δικοί σας» εκτελώντας εντολές επί Κυβερνήσεως ενός κοντού Εβραίου προδότη χτύπησαν τα τιμημένα γηρατειά. Τι θα έχετε να πείτε τότε; Πως θα επιχειρηματολογήσετε που ήδη είστε ένοχοι. Φροντίστε λοιπόν όλοι να επιλέξετε με γνώμονα το καλό που θα προσφέρετε συνολικά και όχι το πρόσκαιρο ίδιον όφελος. Όπου και αν βρίσκεστε, ότι θέση και αν έχετε, όσο μεγάλοι(ηλικιακά) μπορεί να είστε. Δεν περισσεύει κανείς.

Ο εχθρός είναι εδώ και προελαύνει. Η απόφαση είναι δύσκολη και είναι αυτή που θα ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Ο Ψαρονίκος μας προετοίμασε από πολύ νωρίς, αλλά ακούγαμε το τραγούδι με κλειστά αυτιά. Τι και αν το σιγοτραγούδησαν πολλοί, λίγοι το ένοιωθαν.

Μπορεί να εκφράζουν οι στίχοι τραγωδίες που έγιναν στο παρελθόν αλλά είναι και η απεικόνιση της κατάστασης τα χρόνια από την «αποκατάσταση» της «δημοκρατίας» και μετά. Κάποτε 300 Σπαρτιάτες με πίστη και όραμα τόλμησαν να σταθούν στο τότε κυρίαρχο, τους Πέρσες. Σήμερα δεν μπορεί να μην υπάρχουν «ρομαντικοί» που να θέλουν να επαναλάβουν τον άθλο.

ΥΓ Μην ξεχνάτε, σεναριογράφος δηλώνω ότι θέλω γράφω.