Εθνική αποτίμιση

Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνανδρο από το να χαίρεσαι σε μία Εθνική αποτυχία, άσχετα αν διαφωνείς με τις επιλογές του προπονητή και με τις τακτικές του.

Η Εθνική ξεκίνησε άσχημα σήμερα και τελείωσε λιγότερο άσχημα. Με ποσοστά κατοχής 70-30 και 67-33 δεν πας πουθενά. Έβλεπα συνέχεια Γερμανούς(λέμε τώρα) παίκτες στο σημείο της Ελληνικής μεγάλης περιοχής και λίγα μέτρα πιο έξω. Είτε ήταν επιθετικοί είτε ήταν η πρώτη γραμμή άμυνας. Με το ζόρι φτάναμε στο κέντρο και πάλι χάναμε την μπάλα σε εκείνο το σημείο. Η Ελληνική άμυνα δέχτηκε ισχυρή πίεση και είτε από ικανότητα των αμυντικών είτε από αστοχία των αντιπάλων δεν είχε δεχτεί άλλο γκολ πριν από αυτό του Φ.Λαμ. Αυτό που με ενόχλησε ήταν η αδυναμία του Σηφάκη να συγκρατήσει την μπάλα στα σουτ που απέκρουε.

Στο δεύτερο ημίχρονο η Εθνική μπήκε πιο ορεξάτη για να παίξει μπάλα. Ήταν ήδη πίσω στο σκορ, δεν είχε να χάσει πλέον κάτι και θα έπρεπε να επιτεθεί. Ήρθε το γκολ με την άψογη συνεργασία Σάλπι-Σαμαρά. Οι Γερμανοί όμως τον χαβά τους, η κατοχή στα επίπεδα του πρώτου μέρους και με τους «Γερμανούς» Κεντίρα και Κλόζε το 1-1 έγινε 3-1. Από το 3-1 και μετά θα σταθώ μόνο στον Λύμπε. Αυτό το παλικάρι μου ξαναθύμισε γιατί τον γούσταρα σαν παίκτη πάντα. Μπήκε, προσπάθησε αλλά δεν φεύγει από το μυαλό μου η παραίνεση του στον Σάλπι μετά το 4-2 να γυρίσουν γρήγορα πίσω, ήταν ήδη λίγο πριν το 90. Το ματς έληγε και ο Λύμπε πίστευε, αυτό λείπει από πολλούς παίκτες  που θέλουν να νομίζουν πως είναι μεγαλύτεροι σε αξία από τον Νικόλα. Στο άλλο άκρο του μυαλού μου είναι ο χειρότερος του γηπέδου, θα γίνω κουραστικός πάλι, καθώς για εμένα ήταν ο Κατσουράνης. Δεν έκοβε, δεν πάσαρε, δεν κρατούσε μπάλα, ΔΕΝ.

Για να πω την δική μου αλήθεια το παιχνίδι μου θύμισε πολύ το Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκός του 2010, το 5-1. Μόνο που τότε είχαμε την τύχη να προηγηθούμε για δύο λεπτά. Η ίδια πίκρα, η ίδια λύπη, η ίδια απογοήτευση. Άσχετα αν συμφωνούσα με τις επιλογές του Σάντος, με τις 11άδες του στα ματς, άσχετα αν τον έκραξα και θα συνεχίσω-όχι όμως σήμερα ή αύριο- να τον κράζω ήθελα να προκριθούμε. Στην κανονική διάρκεια, στην παράταση, στα πέναλντυ δεν με ενδιέφερε πως αλλά ήθελα. Όλοι οι πολύξεροι θα γράψουν σελίδες επί σελίδων για το τι θα γινόταν αν δεν είχε τον Χαλκιά στα δύο πρώτα παιχνίδια και αν...αν...αν... Ας μας πούνε όμως τι καλύτερο θα παρουσίαζαν αυτοί με τις τελικές επιλογές του Σάντος.

Σας ευχαριστώ ρε παλικάρια, τουλάχιστον μας δώσατε την χαρά της πρόκρισης και της νίκης επί της Ρωσσίας. Μέσα σε όλα τα «ευχάριστα» που ζούμε καθημερινά ήσασταν ένα καλό διάλειμμα.