Ο τελευταίος δεινόσαυρος

Ο τελευταίος δεινόσαυρος σκοτώθηκε από Ιταλό. Δεν μπόρεσε να κλείσει έτσι όπως ήθελε την καριέρα του καθώς εκείνη η συμπεριφορά του Ιταλού αμυντικού τον εξανάγκασε να του ρίξει μία ... κεφαλιά. Ναι καλά καταλάβατε ο τελευταίος δεινόσαυρος είναι ο ΖΙΖΟΥ.

Κάθομαι και παρακολουθώ το Euro όπως και κάθε αγώνα μεγάλης διοργάνωσης προσπαθώντας να μην χάσω ούτε λεπτό(εδώ που τα λέμε αν ο αγώνας Άσπρα Χώματα-Μαύρα Χιόνια είχε καλό θέαμα θα τον έβλεπα πολύ άνετα). Προς μεγάλη μου απογοήτευση βλέπω ένα τουρνουά με άνοστες, άχρωμες εθνικές ομάδες. Τους λείπει ο παίκτης κράχτης, όχι σε μία ή δύο ομάδες αλλά σε όλες. Δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κράχτη τον Ριμπερί, τον Ρομπέν ή τον Ρονάλντο. Παίκτες που από τεχνική έχουν καντάρια αλλά από σταθερότητα επιπέδου καθόλου. Μπορεί κάποιος από αυτούς να σου πάρει ένα ή δύο παιχνίδια και στο κρίσιμο σημείο να είναι αόρατος στο γήπεδο. Πόσες φορές ο Ρονάλντο δεν χρειάστηκε σε ντέρμπι να πάρει το βάρος της ευθύνης επάνω του και δεν τα κατάφερε. Μήπως μπορεί να ξεχάσει κανείς το δίδυμο Ριμπερί-Ρομπέν στον τελικό με την Τσέλσι, κακοί, νευρικοί και οι δύο και ο «ξινισμένος» Ολλανδός έχασε πέναλτυ στην παράταση.

Που είναι οι παίκτες ορόσημα για κάθε εθνική; Ο Ιέρο ή ο Ραούλ της Ισπανίας, ο Πιντουρίκιο της Ιταλίας, ο Φέλερ, ο Ματέους, ο Κλίνσμαν ή ο Καν της Γερμανίας, ο Χάτζι, ο Στόιτσκοφ από Ρουμανία και Βουλγαρία αντίστοιχα ή μήπως να ξεχάσω τους Μπέργκερ-Κόλερ της Τσεχίας, τους Ρεμπρόφ-Σέβα της Ουκρανίας πόσο μάλλον την μαγική ολλανδική τριπλέτα της Μίλαν που το 88 μάγευε; Όταν έχω δει όλους αυτούς και ακόμη περισσότερους Καντονά, Παπέν, Πλατινί, Μαντσίνι, Βλάοβιτς, Μιγιάτοβιτς ή τον τεράστιο αλλά μη Ευρωπαίο Μαραντόνα πως να καθίσω να δω τα παιχνίδια της φετινής διοργάνωσης;

Αντίθετα βλέπω όλους αυτούς τους χρυσοπληρωμένους παίκτες να φοβούνται να βάλλουν τα πόδια τους στην φωτιά, να τους ενδιαφέρει  πιο πολύ ο σύλλογος που αγωνίζονται και όχι η εθνική ομάδα της χώρας τους. Βλέπω παίκτες που με ένα συμβόλαιο έλυσαν το βιοποριστικό πρόβλημα της ζωής ακόμη και των δισέγγονων τους να παίζουν το ρόλο του ποδοσφαιρικού Σπανούλη. Ένα καλό ματς σε υψηλό επίπεδο κάθε δύο ή τρία χρόνια. Οι ίδιοι που ενώ δεν αποδίδουν, πάντα τους φταίει ο διαιτητής, ο συμπαίκτης, ο αντίπαλος αλλά ποτέ οι ίδιοι. Από το σημείο που οι εταιρίες ένδυσης και τα υψηλά τους συμβόλαια με ομάδες και παίκτες ξεχωριστά μπήκαν στην ποδοσφαιρική ζωή αλλά και η θέληση για μία νέα μοιρασιά του ποδοσφαιρικού χάρτη από τον πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ έγιναν πράξη το ποδόσφαιρο δεν είναι πλέον το ίδιο.

Αυτές οι σκέψεις με στοιχειώνουν κάθε φορά που ξεκινάει ένα παιχνίδι του Euro και δυστυχώς μέχρι να λήξει έχουν επιβεβαιωθεί οι φόβοι μου. Κάθε φορά νοσταλγώ τον φοβερό Μάρκο Βαν Μπάστεν του 88, την Τσεχία του 96(και ας μην το πήρε), ακόμη και την Αγγλία περασμένων ετών(με τον Μπέκαμ στα νιάτα του) ή την Δανία που από τις παραλίες σήκωσε κούπα. Δυστυχώς για εμένα το ποδόσφαιρο χάριν των διαφημίσεων και της ευρύτερης αποδοχής από τον κόσμο και θέλοντας μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα των χρημάτων των τηλεοπτικών δικτύων έχει εκφυλιστεί. Δεν είναι ποδόσφαιρο αυτό που βλέπουμε πλέον αλλά μπάσκετ με τα πόδια. Κάθε επαφή και φάουλ, κάθε τράβηγμα κίτρινη, ένα δυνατό μαρκάρισμα(όχι αντιαθλητικό) πάλι κίτρινη και θέλουν να το λένε αντρικό το άθλημα. Αυτά παθαίνεις όταν θέλεις να αποκτήσεις και γυναικείο κοινό. Ελπίζω η συνέχεια να με διαψεύσει αλλά δεν το βλέπω. Μπορεί μία ομάδα χαμηλότερου επιπέδου(όπως η Ελλάδα το 2004) να κάνει την έκπληξη καθώς οι μεγάλες δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου δεν δείχνουν να έχουν παίκτες που να θέλουν να ματώσουν την φανέλα, μπορεί και όχι και να το σηκώσει μία από τις παραδοσιακές δυνάμεις.Θα δείξει...αν αντέξουμε αυτό το μέτριο θέαμα που προσφέρουν φέτος το καλοκαίρι.