Όλα καλά κι όλα ωραία

Σχόλιο ΒΤΚ:

Αν ο Καίσαρης έφτασε στο σημείο να υποδείξει ΚΑΙ αυτός τι συμβαίνει τότε "παλικάρια" έχετε κάνει τεράστιο κακό. Κάποιοι τα λέμε εδώ και καιρό και κάποιοι άλλοι(βλέπε τα αδέρφια από το myPanathinaikos) από πολύ νωρίτερα αλλά οι περισσότεροι δεν αντιδρούσαν. Πλέον η κατάσταση μοιάζει να μην είναι αναστρέψιμη. Μοιάζει, αλλά είναι; Με λίγη καλή θέληση όλα θα γίνουν όπως πριν, αλλά χωρίς την οικογένεια.

Συμφωνώ με τα περισσότερα αλλά θα κάνω ακόμη μία αναδημοσίευση για να μην ξεχνιόμαστε.

Ο Κώστας Καίσαρης γράφει για τον Παναθηναϊκό του χθες και για τον Παναθηναϊκό του σήμερα. Για τον Παναθηναϊκό των Βαρδινογιάννηδων, του Μπούι και του Πράνιτς.

Η αφορμή ήταν το μπλογκ του Στέφανου Κούμπη στο contra.gr. Σχετικα με το ντέρμπι στο Καραϊσκάκης και τη φάση του πέναλτι στον Κώστα Μήτρογλου, που ήταν ακριβώς ίδια με εκείνη του Φαν Ντε Σαρ στο Νίκο Λυμπερόπουλο. Στο Παναθηναϊκός-Γιουβέντους 3-1, στις 8 Νοεμβρίου του 2000.

Με τον Παναθηναϊκό να περνάει στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ και τη Γιουβέντους να πηγαίνει σπίτι της. Ακριβώς, δηλαδή, πριν από 14 χρόνια όταν ακόμα υπήρχε δραχμή και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ή έστω να φανταστεί την επερχόμενη καταστροφή. Για την χώρα, αλλά και για τον Παναθηναϊκό.

Στο σχετικό βιντεάκι βλέπεις ποιοι έπαιζαν τότε στον Παναθηναϊκό: Τέσσερις της Εθνικής Ομάδας που θα έπαιρνε το 2004 το Γιούρο κι ένας στην αποστολή: Νικοπολίδης, Φύσσας, Μπασινάς, Καραγκούνη και Γκούμας. Λυμπερόπουλος, Βόκολος και ο Κρίστοφ Βαζέχα στα 35 του. Από ξένους, Χένρικσεν, Πάουλο Σόουζα, Γκαλέτο, Βλάοβιτς, Σάριτς κι ο Σιμπνιέφσκι.

Να δούμε ορισμένους κι από την τότε Γιουβέντους: Φαν Ντε Σααρ, Τσίρο Φεράρα, Κόντε, Πίπο Ιντζάνγκι, Τρεζεκέ, Ντελ Πιέρο, Κοβάσεβιτς, Τακινάρντι. Αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός της "καταραμένης" οικογένειας Βαρδινογιάννη. Που τον κράταγαν σκλαβωμένο, σχεδόν, τριάντα χρόνια. Κι είναι σήμερα ελεύθερος, χάρη στον αγώνα των οργανωμένων.

Να μιλήσουμε, όμως, σοβαρά. Κανείς δεν λέει ότι οι Βαρδινογιάννηδες τα έκαναν όλα σωστά. Έκαναν λάθη και πολύ σοβαρά, μάλιστα. Με κορυφαίο ότι άφησαν τον Παναθηναϊκό χωρίς γήπεδο. Δεν είναι δυνατόν να είσαι Βαρδινογιάννης και να μην έχεις λύσει το θέμα του γηπέδου.

Επίσης είναι γεγονός ότι τα πρώτα χρόνια της "δικτατορίας" του Σ. Κόκκαλη στο ποδόσφαιρο, η οικογένεια Βαρδινογιάννη, έριξε λευκή πετσέτα. Στη συνέχεια, όταν ανέλαβε ο Τζίγκερ με μπροστινό τον Φιλιππίδη, πήγε να κάνει ρελάνς, αλλά ήταν πλέον αργά. Ο Κόκκαλης είχε δέσει κι ήταν αστακός μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Δένανε τα σκυλιά με λουκάνικα

Να πούμε επίσης ότι το 2000 που αναφερόμαστε, ήταν η εποχή που στην Ελλάδα δένανε τα σκυλιά με λουκάνικα. Όλοι "κονομάγανε" από το χρηματιστήριο και πολύ περισσότερο οι επιχειρηματίες. Όλοι είχαν τη δυνατότητα να βάλουν πέντε δραχμές παραπάνω στο ποδόσφαιρο. Όταν από τις κάθε είδους μπίζνες έβγαζαν περισσότερα.

Κάπως έτσι, λοιπόν, κι ο Βαρδινογιάννης έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη με μεταγραφές τύπου Σόουζα και Μιχάλη Κωνσταντίνου στη συνέχεια. Το αντίκρυσμα σε αυτή την προσπάθεια ήταν πράγματι φτωχό: ένα νταμπλ όλο κι όλο το 2004.

Ο Παναθηναϊκός, όμως, σε όλα αυτά τα πέτρινα (από τίτλους) χρόνια ήταν Παναθηναϊκός. Στη Λεωφόρο είχαν γονατίσει ομάδες σαν την Άρσεναλ και την Μπαρτσελόνα. Ακόμα, μνημονεύεται η ομάδα του Κυράστα. Για να τα λέμε όλα αυτή η ευρωπαϊκή άνοιξη του Παναθηναϊκού δεν κράτησε πολύ. Η ομάδα πήρε αγωνιστικά την κάτω βόλτα και ο κόσμος δίκαια γκρίνιαζε και φώναζε όταν έβλεπε προπονητές σαν τον Μπάκε και ξένους σαν τον Μίτου και τον Ραγκουέλ.

Ο Παναθηναϊκός, όμως, ήταν πάντα Παναθηναϊκός. Δεν έχασε ποτέ την ταυτότητα της μεγάλης ομάδας. Την αξιοπρέπειά του. Πλήρωνε πάντα κάθε πρώτη του μηνός. Παίκτες, προπονητές, εφορία. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε φτάσει ποτέ στην ξεφτίλα να μην πάρει άδεια. Να ενταχθεί δηλαδή στην "κατηγορία" του ΟΦΗ, του Πανιωνίου, του ΠΑΣ Γιάννινα και της Νίκης Βόλου.

Ύστερα, λοιπόν, από τους Βαρδινογιάννηδες ήρθε η πολυμετοχικότητα. Κι ύστερα από την πολυμετοχικότητα, η καταστροφή. Ο Παναθηναϊκός απέδειξε ότι είναι μεγάλη ομάδα όταν έριξε τα ντόρτια στον ΠΑΟΚ και σήκωσε το Κύπελλο Ελλάδος σε μια σεζόν που όλοι την είχανε χαμένη από χέρι.

Μια αναλαμπή, όμως, ένα πυροτέχνημα δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το αύριο, είναι ιδιαίτερα οδυνηρή. Ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη είναι καβάλα στο άλογο. Ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη έχει μια προοπτική. Ακόμη καλύτερη προοπτική έχει η ΑΕΚ του Μελισσανίδη, αφού δεν βαρύνεται με χρέη.

Αν δεν δεις τα χειρότερα

Η προοπτική του Παναθηναϊκού ποια είναι; Να παίζει για τα επόμενα δυο χρόνια με τους Μπούι και τους Πράνιτς, για να ξεχρεώσει; Βάζοντας στη ζυγαριά το 2000 και το 2014 μετράς ανόμοια πράγματα. Είναι λάθος να λες ότι τότε ο Παναθηναϊκός είχε παικταράδες και τώρα έχει τσίρκουλα. Είναι εντελώς διαφορετικά τα οικονομικά δεδομένα.

Ακόμα, όμως, και σε συνθήκες κρίσης οι Βαρδινογιάννηδες σε ό,τι έχει να κάνει με τον Παναθηναϊκό, θα άντεχαν. Αυτό είναι σίγουρο. Η εταιρία, το μαγαζί δεν θα είχε κανένα πρόβλημα, δεν θα είχε φτάσει σε αυτή την κατάντια.

Ένας από τους βασικούς λόγους που οι οργανωμένοι δεν γούσταραν τους Βαρδινογιάννηδες ήταν ότι δεν μπορούσε να τα βάλει με τον Κόκκαλη. Εδώ και δυο χρόνια, ο αγώνας του Αλαφούζου κατά του Μαρινάκη έχει φέρει κάποιο αποτέλεσμα; Οι ίδιοι λένε ότι τους σφάζουν κάθε Κυριακή και τους έχουν κλέψει, μέχρι τώρα, οκτώ βαθμούς.

Η παροιμία λέει ότι αν δεν δεις τα χειρότερα, δεν εκτιμάς τα καλύτερα. Λάθος. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι απόλυτα ικανοποιημένοι. Από την στιγμή που τους έγινε το κέφι τους και έφυγαν οι Βαρδινογιάννηδες όλα είναι ΟΚ.

Πάνε γήπεδο γεμίζουν την 12 και την 13 και νιώθουν σαν αφεντικά. Η ομάδα είναι, πλέον, δικιά τους. Το ότι χάνει στη Λεωφόρο από τον Πανθρακικό και τον ΟΦΗ δεν τρέχει κάστανο. Αυτό που μετράει είναι ότι λευτερώθηκε από τα δεσμά της σκλαβιάς. Το ότι στο ντέρμπι στο Καραϊσκάκης, ο Παναθηναϊκός ήταν χειρότερος απ' ό,τι ο ΟΦΗ στην Λεωφόρο δεν ενοχλεί κανέναν. Αυτό που κρατάμε είναι ότι "μας έφαγε ο Καλογερόπουλος".

Οι "κανονικοί" Παναθηναϊκοί

Θα πει κάποιος, πέραν από τους οργανωμένους άλλοι Παναθηναϊκοί δεν υπάρχουν; Αυτό είναι το χειρότερο. Ότι οι κανονικοί Παναθηναϊκοί, όσο πάνε και λιγοστεύουν. Ούτε αυτό που βλέπουν στην ομάδα τους φτιάχνει να πάνε στο γήπεδο, ούτε έχουν καμιά διάθεση να κάνουν αντιπολίτευση στον Αλαφούζο. Τόσα μπορεί, τόσα κάνει.

Ούτε υπάρχει κάποιος άλλος που να έχει την διάθεση να ασχοληθεί. Οι πολυμετοχικοί, με το που έσκασε ο Γιωργάκης στο Καστελόριζο, έκοψαν ρόδα μυρωμένα.

Αυτό είναι ένα κείμενο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί την περασμένη εβδομάδα ή και την επόμενη. Δεν έχει καμιά σημασία αν ο Παναθηναϊκός κερδίσει την Κυριακή τον Ατρόμητο, ούτε θα είναι για θάνατο αν χάσει το ματς, όπως και πέρσι. Δεν έχει σημασία, επίσης, αν νίκησε τον Παναιτωλικό στο Κύπελλο, στην επανεμφάνιση του Μπεργκ.

Μια νίκη ή μια ήττα δεν αλλάζουν την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που λέει ότι ο Παναθηναϊκός έχει μικρύνει σαν μέγεθος και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ή προοπτική να ξαναγίνει μεγάλος. Όπως είπαμε παραπάνω, όχι απέναντι στον Ολυμπιακό, που έχει την αβάντα των 25+ εκατομμυρίων στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά ούτε απέναντι στον ΠΑΟΚ και στην ΑΕΚ.

Η μήπως μέχρι τώρα στη σεζόν ο Παναθηναϊκός έχει δείξει ότι έχει καλύτερους ποδοσφαιριστές από τον Αστέρα Τρίπολης; Ωστόσο τίποτα απ΄όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να διαταράξει τη νιρβάνα των οργανωμένων. Που είναι μάλιστα και υπερήφανοι. Εν πολλοίς αυτός ο Παναθηναϊκός είναι δικό τους δημιούργημα.

πηγή