Το σαπάκι που έγινε παιχτούρα

Τον Σαβιόλα τον ήθελε για χρόνια ο Παναθηναϊκός. Σαν παίκτης οι ποδοσφαιρικές αρετές του είναι αυτές που σε κάνουν να τον θαυμάζεις όταν τον βλέπεις μέσα στο γήπεδο. Θα ήμουν τρελός ή τουλάχιστον ψεύτης αν έγραφα πως δεν τον ήθελα ή πως δεν ήταν καλός παίκτης. Επίσης θα ήμουν τρελός αν δεν πρόσεχα τα διαστήματα που έμεινε εκτός αγωνιστικών χώρων από μυϊκούς τραυματισμούς.

Έτσι κάθε φορά που τον προσέγγιζε ο Παναθηναϊκός έβγαιναν όλοι οι «αντικειμενικοί» ΑΡΔ και κάποιοι «πράσινοι» και μας αράδιαζαν όλες τις αδυναμίες του σαν προβλήματα μεγάλα όσο ο Όλυμπος. Τότε ο Σαβιόλα ήταν το σαπάκι που δεν θα έπαιζε με τίποτα μπαλίτσα. Τώρα όμως; Τώρα μεταμορφώθηκε σε παιχτούρα με υγεία ταύρου. Αυτά κάθονται λένε και γράφουν και πολλοί τα αναπαράγουν.

Μάγκες τα πράγματα είναι απλά. Μυϊκός τραυματισμός σημαίνει τον κουβαλάς μία ζωή. Η μνήμη των μυών που λέμε; Αυτό είναι, όπως κάποιος που γυμναζόταν χωρίς τραυματισμούς έρχεται πολύ πιο γρήγορα σε καλή κατάσταση ισχύει και το αντίθετο. Η διαφορά με τον Σισέ τεράστια. Ο Τζιμπρίλ είχε σπάσει οστά που σημαίνει πως μπορεί να αργήσει να «δέσει» λίγο το τραύμα αλλά μετά είναι σαν να μην υπήρξε. Αυτά για να μην σαν πουλάνε παπά και δεν έχετε απαντήσεις οι μικρότεροι.

Κάτι τελευταίο που μου έκανε εντύπωση στη Θεσσαλονίκη. Πολλοί δημοσιογράφοι κυρίως οπαδοί του μΠάοκ εντυπωσιάστηκαν από την μεταγραφή Κάμπελ στους gay. Οι περισσότεροι ασχολούνται με το στοίχημα με αποκορύφωση τον Χρήστο Ραγκάτση. Ρε παλικάρια αν ο Κοσταρικανός άξιζε κάτι παραπάνω δεν θα έπαιζε στην περσινή ΚΑΚΗ Άρσεναλ; Μπορεί στους τρουμπίσιους να παίξει μπαλίτσα όπως και πέρσι στην Ισπανία αλλά όχι και επιπέδου Πρέμιερ; Εκεί ανήκει ο Χάρης Μαυρίας και όχι ο Κάμπελ. Αυτά γιατί πολλοί θα υποτιμήσουν και άλλοι υποτιμούν ήδη την δουλειά που γινόταν στις ακαδημίες.