Ίμια(μέσα από τη δική μου σκέψη)

31/1/1996 Ημέρα Τετάρτη

Με σχεδόν τη μισή ηλικία που έχω τώρα ξυπνάω εκείνο το πρωί για να ετοιμαστώ και να φύγω για το σχολείο. Βλέπω τον πατέρα μου να δαγκώνει τα χείλη του και να βρίζει. Κάτι κακό έγινε, σκέφτηκα. Αυτή η αντίδραση ήταν για να μην αρχίσει να φωνάζει και να βρίζει με όλη του τη δύναμη, για να μην ξεσπάσει. Δεν πρόλαβα να δω πολλά και να ακούσω τι έγινε σχετικά με την πτώση του ελικοπτέρου όλα αυτά τα έμαθα το μεσημέρι. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα οργή για τους πολιτικούς που κυβερνούσαν τη χώρα. Ντρεπόμουν για τη στάση των πολιτικών αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι υπερίσχυε μέσα μου. Αν ήταν η περηφάνια για τους ήρωες που χάθηκαν και τις μονάδες που ήταν έτοιμες να «καθαρίσουν» τη βραχονησίδα από τις Μογγολικές ακαθαρσίες ή η αηδία, η οργή και η ντροπή για τη στάση της Κυβέρνησης.

Τα χρόνια πέρασαν και η επόμενη φορά που η οργή μου και η αγανάκτηση ξεχείλιζαν αλλά ήμουν αναγκασμένος να υπακούσω ήταν κατά τη διάρκεια της θητείας μου. Ήταν Γενάρης του 2005 και μου έμεναν 4 μήνες για να απολυθώ. Στη μονάδα που υπηρετούσα είχαν κάνει ήδη μία ενημέρωση για θέματα άσχετα με το στρατό σε λάθος ημερομηνία(επέτειος θανάτου Παύλου Μελά) και εκείνη την ημέρα είχαν προγραμματίσει τη δεύτερη ενημέρωση για θέματα που με άφηναν παγερά αδιάφορο. Έψαξα τον Διοικητή της Πυροβολαρχίας για να ζητήσω άδεια να απουσιάσω και τον βρήκα στη Λέσχη μαζί με έναν Υπολοχαγό. Απόρησε που του ζητούσα να απουσιάσω και ζήτησε να μάθει τον λόγο. Στο άκουσμα της επετείου της κρίσης των Ιμίων μου ζητάνε και οι δύο να καθίσω και να τους πω τι γνώριζα. Το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που προσδοκούσα. Αναγκάστηκα να παρευρεθώ στην ενημέρωση παρά τον ενθουσιασμό των δύο Αξιωματικών. Κατά την απόλυση μας ρωτούσε ο Στρατοπεδάρχης(και Διοικητής της μονάδας μου) αν είχαμε κάποιο παράπονο. Του το είπα και παρά την αρχική σαστιμάρα του μου απάντησε πως έτσι ήταν προγραμματισμένα. Τον κοίταξα απαξιωτικά, ήμουν πλέον πολίτης και δεν είχε καμία εξουσία πάνω μου, γύρισα την πλάτη μου και έφυγα. Ρουμάνης λεγόταν και ήταν στρατιωτικός καριέρας. Η πάστα αυτή των στρατιωτικών έχει ξεχάσει τους ήρωες που χάθηκαν εκείνο το πρωί στο Αιγαίο για να υπερασπιστούν αυτά που οι πολιτικοί παραδίδουν αμαχητί. Δεν γνωρίζω αν πλέον μιλάνε σε στρατόπεδα για εκείνους ή για άλλους ήρωες αλλά η δική μου ανάμνηση είναι πικρή.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΛΑΧΑΚΟ ΚΑΙ ΕΚΤΟΡΑ ΓΙΑΛΟΨΟ

Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι 

Θα είναι πάντα κοντά σε όλους όσους θελήσουν να προστατέψουν την πατρίδα μας.