Τα χειρότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα

Δεν έχω σκοπό να σχολιάσω τον κ.Φάμπρι, όπως είχα γράψει και στον αδερφό τον g.gakis δεν θα ασχοληθώ άλλο με τον άνθρωπο. Αν δεν γράψω όμως αυτά που έχω μέσα μου θα εκραγώ.

Αυτό που ζω είναι πρωτόγνωρο. Δεν υποστηρίζω τη βία παρά μόνο σαν μέσο άμυνας απέναντι σε βία και δεν θέλω να ασκήσω βία απέναντι σε κανένα. Αυτό που αισθάνομαι όμως είναι να ασκείται βία ψυχολογική απέναντι σε όλους τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Κάποιοι βέβαια που αυτοπροσδιορίζονται ως οργανωμένοι ασκούν βία απέναντι σε παίκτες και άλλους οπαδούς. Ναι είναι καλά οργανωμένοι από αυτούς τους οποίους δέχονται εντολές.

Όσα μέχρι σήμερα σχολίαζα σε φίλους για τις ομάδες τους τώρα έχω να τα αντιμετωπίσω εγώ. Πολύ συχνά όχι μόνο σχολίαζα αλλά τα σχόλια μου προκαλούσαν τον πόνο τους. Πλέον αυτοί έχουν φτάσει στο σημείο να μην με σχολιάζουν. Μας λυπούνται και δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε αυτό το συναίσθημα, δεν το έμαθα ποτέ.

Μας λυπούνται άνθρωποι που είναι με διοικήσεις πρωτοδικείου, είναι οπαδοί ομάδων που έχουν μπει σε διάφορους τύπους ρυθμίσεως χρεών, ομάδων που έχουν υποβιβαστεί ή είναι στο όριο για υποβιβασμό.

Η ομάδα που υποστηρίζω και αγαπώ πλέον όχι μόνο δεν προκαλεί τον φόβο, αλλά δεν την σέβονται ούτε οι ομάδες μικρότερης δυναμικότητας. Οι διαιτητές την αντιμετωπίζουν σαν πρωτάρα σε κάθε διοργάνωση, λες και δεν έχει γράψει τις πιο ένδοξες σελίδες του Ελληνικού ποδοσφαίρου, σαν να μην έχει κάνει τις μεγαλύτερες νίκες σε συλλογικό επίπεδο.

Όχι δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ αλλά γνωρίζω καλά πως δεν μου αρέσει αυτό που συμβαίνει και πρέπει να το αλλάξω.

Τελικά, τα χειρότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα...