Θυμάμαι τις ιστορίες που έλεγε η γιαγιά μου για τη θεία μου όταν εκείνη φρόντιζε τα μικρότερα αδέρφια της. Όταν έλλειπε η γιαγιά από το σπίτι και έκλαιγαν τα μικρά η θεία τους έδινε λίγη ζάχαρη. Η γλύκα της ζάχαρης σταματούσε το κλάμα, για λίγο όμως. Η ζάχαρη δεν ήταν η λύση στο πρόβλημα που είχαν(είτε πεινούσαν είτε πονούσαν) αλλά ένα τρυκ για να ηρεμήσουν λίγο και να μην κλαίνε. Τι σχέση έχει αυτή η ιστορία με τον Παναθηναϊκό; Είναι η ιστορία των τελευταίων μηνών στον Παναθηναϊκό.
Ναι είναι η ίδια ιστορία με μία «ζάχαρη» μεταλλαγμένη, που είναι διαφορετική για τους Παναθηναϊκούς και διαφορετική για τους γαυροβάζελους. Η ζάχαρη για κάθε Παναθηναϊκό ήταν η πρόσληψη του τεράστιου Χ.Ρ.Ρότσα, σε αντίθεση με τα γαυροβαζελάκια που τα τροφοδοτούν με κιλά «ζάχαρης». Βλέπετε αυτά τα τσογλάνια είναι τα αγαπημένα κωλόπαιδα των γαύρων της διοίκησης. Πρώτα η στήριξη στον γέρο που κοιμόταν στην άκρη του πάγκου, έπειτα η ανοχή στην στοχοποίηση των παικτών, μετά η πρόσληψη του μυρωδιά-προπονητή(;) Φάμπρι και τέλος η «βρώμα» για Σισέ. Η «ζάχαρη» για τους Παναθηναϊκούς τελείωσε και είναι η ώρα να αρχίσουν να διαμαρτύρονται(όταν ήταν έτοιμο το ποτάμι να σπάσει το φράγμα έγινε η πρόσληψη του Χ.Ρ.Ρότσα ως προπονητή της πρώτης ομάδας) και όχι μόνο να το σκέφτονται. Εμείς πονάμε και ζητάμε τη «ζάχαρη» μας και οι άλλοι απλά πεινάνε, γιατί όσο ταΐζεις το «θηρίο»(το ξεδοντιάρικο) τόσο αυτό θέλει και άλλο. Αν ο πόνος μας για την κατάσταση της ομάδας δεν υπερτερήσει της πείνας των εχθρών της τότε το μέλλον θα είναι πιο μαύρο και δεν θα υπάρχει τρόπος να ανακοπεί η πτώση.
Δυστυχώς η αίσθηση που αρχίζω να έχω είναι πως όσοι προσπαθούν να αφυπνίσουν τον κόσμο της ομάδας αρχίζουν να δείχνουν γραφικοί. Ο κόσμος, αυτός που σε άλλες εποχές θα είχε ρίξει την Κυβέρνηση αν έβλεπε αυτή τη εικόνα της ομάδας, είναι νωθρός και με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην προσωπική του ζωή δεν τον βλέπω διαθέσιμο να αφήσει τα λόγια και να αρχίσει τις πράξεις. Μου θυμίζουν όσοι φωνάζουν για αντίδραση τον παππού με τον τηλεβόα που γυρνούσε στα καφέ και φώναζε τους νέους να αφήσουν τους καφέδες και να πάνε στην πορεία, όμως όλοι τον κοίταζαν χωρίς να κάνουν κάτι διαφορετικό από πριν. Είναι από τις στιγμές που θέλω όσο τίποτα να έχω κάνει λάθος εκτίμηση και αυτή η ηρεμία είναι εκείνη η ηρεμία πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Η καταιγίδα του πράσινου κόσμου που θα παρασύρει με την ορμή της τους gay που βρίσκονται στην ΠΑΕ και την διοικούν με γνώμονα το καλό των λιμανίσιων.
Για την ζαχαρίτσα του Κούρδου πρίγκιπα θα μας πεις τίποτα ρε επιδοτούμενο τσατσόνι του ραλίστα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα βλέπω πληρώνεσαι με το σχόλιο.
ΔιαγραφήΠεριμένει την κατάλληλη στιγμή για να σου κάνει κλύσμα. Έμαθε πως σ' αρέσει πολύ και ετοιμάζεται.