3/4/1996 - 3/4/2013 17 χρόνια μετά

Πάνε 17 χρόνια από εκείνο το φανταστικό βράδυ της 3ης Απριλίου του 1996. Μαγική χρονιά.

Δεν θα γράψω τι έγινε, όλοι το ξέρουμε. Θα γράψω πως το έζησα.

Τότε είχα σχεδόν τα μισά μου χρόνια. Στα 17 και μαθητής της Β λυκείου πήγαινα φροντιστήριο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Κάθε τετάρτη είχα 4ωρο και τις δύο τελευταίες ώρες είχα Φυσική. 

Ο καθηγητής(δεν θυμάμαι το όνομα του) ήταν άψογος στη συμπεριφορά του και εκτιμούσε πως αν και είχα δηλώσει την προτίμησή μου στην 4η δέσμη ασχολούμουν με το μάθημα του, ίσως πιο πολύ από κάθε άλλον μαθητή του. Όπως και τις προηγούμενες φορές που είχε αγώνα, έτσι και εκείνη την Τετάρτη, μπαίνοντας στην αίθουσα ήρθε να δει αν έχω λυμένες τις ασκήσεις και έπειτα να συνεχίσει με το υπόλοιπο τμήμα. Εύνοια; Όχι, όχι ακριβώς. Ήταν μία άτυπη συμφωνία ανάμεσα στο τμήμα ολόκληρο να με αφήνει να έχω το ακουστικό από το ραδιόφωνο και να ενημερώνω που και που για την εξέλιξη του παιχνιδιού. Έπρεπε να μην ακούω μόνο όταν έκανε παράδοση και εξηγούσε.

Από την αρχή της ημέρας όλοι μας είχαν σίγουρους για την ήττα. Μία ήττα που δεν ήρθε εκείνο το βράδυ αλλά δύο βδομάδες μετά. Ο Άγιαξ ξεκίνησε μία άγρια, μανιασμένη επίθεση και σφυροκοπούσε συνέχεια. Η φωνή του εκφωνητή με τρόμαζε, αλλά όσο το αποτέλεσμα ήταν στο 0-0 είχα την κρυφή ελπίδα πως ίσως δεν χάναμε. Ημίχρονο και ακόμη 0-0. Το μάθημα τελείωνε στις 11(ή 11 παρά 10) η τελευταία ενημέρωση που τους έκανα ήταν πάλι το 0-0. Μαζί με άλλους ανεβήκαμε την Αριστοτέλους και σταματήσαμε στο μαγαζί με τα ηλεκτρικά που ήταν λίγο μετά το Ολύμπιον. Δεν ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε έτσι το τελείωμα των παιχνιδιών. Μία παρέα από έφηβους να βλέπει αγώνα από τη βιτρίνα. Οι περισσότεροι ήταν μΠαόκια και ένας ή δύο Αρειανοί, ο μοναδικός Παναθηναϊκός, εγώ. Η ώρα περνούσε και φοβηθήκαμε μη χάσουμε το λεωφορείο της επιστροφής, το επόμενο θα ήταν μετά τα μεσάνυχτα και θα ήταν και το τελευταίο, έτσι συνεχίσαμε να προχωράμε προς την Εγνατία. Όπου υπήρχε τηλεόραση εμείς κλέβαμε και από 1-2 λεπτά για να δούμε. Φτάσαμε κοντά στην Εγνατία και για καλή μας τύχη το λεωφορείο αργούσε. Με τα ακουστικά του ραδιοφώνου στα αυτιά και την τηλεόραση να είναι λίγο πίσω χρονικά το «Γκοοοοοοοοοοοοοολ» που φώναξα «έσπασε» την ησυχία του δρόμου. Πλέον περίμενα μόνο να λήξει το παιχνίδι. Μετά τη λήξη ήθελα ο οδηγός να τρέχει όσο μπορεί για να προλάβω να δω στιγμιότυπα από το ματς και το γκολ σε όσο πιο πολλά replay μπορούσα. Από την υπερένταση σχεδόν δεν κοιμήθηκα και την επόμενη πήγα με το κασκόλ στα χέρια στο σχολείο. Αν και οι εποχή ήταν δύσκολη για όσους δεν ήταν μΠάοκ κανείς δεν είπε ούτε και σκέφτηκε να πει ή να κάνει κάτι. Δεν φοβήθηκαν τι θα μπορούσα να τους κάνω(τίποτα γιατί μπορούσαν να με βρουν μόνο) αλλά ήταν ο σεβασμός και η αγάπη για την καλή ομάδα που τιμά την Ελλάδα στην Ευρώπη.

17 χρόνια μετά η ανάμνηση μένει αναλλοίωτη αλλά πολλά έχουν αλλάξει...

Χρόνια πολλά αδέρφια.

Κριστόφ Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ