χωρίς τίτλο

Είναι μέρες που αισθάνεσαι τις σφαλιάρες να σε χτυπούν η μία μετά την άλλη τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις. Στην αρχή ξαφνιάζεσαι, μετά τσούζει το δέρμα, μετά πονάς και έπειτα... Έπειτα αν δεν αντιδράσεις θα σε γονατίσουν. Όχι με όπλα αλλά με σφαλιάρες.

Διαβάζω κάθε μέρα διάφορες προτάσεις αντίστασης στην κρίση. Προτάσεις κυρίως ουτοπικές που όμως είναι τόσο γλυκές στα μάτια του καθενός όταν τις διαβάζει. "Κάνε αυτό", "Κάνε εκείνο", "Κάνε το άλλο" και "Μην κάνεις όμως αυτό που...". Όλα αυτά είναι προτάσεις τόσο όμορφες όσο και τα μοντέλα στις σελίδες των περιοδικών και τις οθόνες ή τις τηλεοράσεις. Μπορείς να τις δεις, να τις φαντασιωθείς αλλά δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις τίποτα από εκεί που είναι. Αλήθεια πόσοι από όλους αυτούς που προτείνουν κάτι ή κοινοποιούν κάτι έχουν πάρει μέρος σε μία μορφή διαμαρτυρίας;

Πόσοι έφυγαν από τα σπίτια τους για να πάνε σε μία πορεία; Πόσοι από αυτούς πήγαν σε πορεία μακρυά από τα σπίτια τους; Πόσοι κοιμήθηκαν μακρυά από τα σπίτια τους και όχι σε κρεβάτι; Πόσοι έκαναν μία κατάληψη συμβολική, χωρίς φθορές και έκτροπα; Πόσοι βρέθηκαν να κοιμούνται στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν; 

Για ρωτήστε τους εαυτούς σας όλοι τι έχετε κάνει από αυτά; Αν δεν έχετε κάνει τίποτα πως θέλετε να τελειώσει η κρίση; Με τις ευχές σας; Αν δεν κουνήσετε τα χέρια και τα πόδια θα βουλιάξετε, όχι ότι με νοιάζει για εσάς που αδιαφορείτε για τους εαυτούς σας αλλά δεν θα με πάρετε μαζί σας στον πάτο. Απέναντι σε όλους αυτούς που πάνε να μας διαλύσουν τις ζωές θέλει πράξεις όχι fb και μαλακίες. 

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕΕ.

ΥΓ Αφιερωμένο σε όλες τις πρώην συναδέλφους που δεν έλειψαν ποτέ από τους αγώνες μας.