...ο Παναθηναϊκός της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα

Όσοι είστε κάτω από 30 θα δυσκολευτείτε με την ανάρτηση αυτή, αλλά αξίζει να ψάξετε λίγο. Η ιστορία μας διδάσκει πολλά.

Βλέποντας να μένει μόνο ο «Μήτσος» από τον εξάστερο με έπιασε μία νοσταλγία και θυμήθηκα όλες εκείνες τις ομάδες που η αξία τους και η πορεία τους τις χαρακτήρισαν σαν κορυφαίες για το άθλημα της καλαθοσφαίρισης. Έχω άποψη μόνο για την μία από τις τρεις, την μεγάλη Γιουγκοπλάστικα, αλλά ας τα πάρω με την σειρά.

Η τριετία 1989-1991 τους ανήκει. Η ομάδα με τους φοβερούς παίκτες όπως οι Κούκοτς, Ράτζα, Ιβάνοβιτς, Σρετένοβιτς, Περάσοβιτς, Σάβιτς και άλλοι. Πολλοί από αυτούς ήταν ακόμα παιδιά το 1989 αλλά στο γήπεδο ήταν τα απόλυτα όπλα του Μάλκοβιτς. Ο Μάλκοβιτς αν και έχει αφήσει όνομα σαν αμυντικογενής προπονητής έπαιξε πολύ όμορφο και επιθετικό μπάσκετ, βλέπετε είχε το κατάλληλο υλικό και κατέκτησε δύο τρόπαια. Ακόμη και χωρίς Μάλκοβιτς αλλά με Ζ.Παβίσεβιτς(ήρθε μετά στον ΠΑΟ) με την αποχώρηση των Ράτζα και Ιβάνοβιτς η Ποπ 84(άλλαξε όνομα) πήρε πάλι το τρόπαιο. Από το 1991 και μετά παρέμεινε η σχολή του μπάσκετ αλλά μεγάλες διακρίσεις δεν είχε.

Πριν την Γιουγκοπλάστικα όμως υπήρξαν δύο ακόμη τεράστιες ομάδες, η Βαρέζε του 70 και η Ρεάλ του 60. Η Ρεάλ της δεκαετίας του 60 έπαιξε σε 7 τελικούς(σε οκτώ χρόνια) και κατέκτησε τους 4(1964,1965,1967,1968)(οι χαμένοι ήταν 1962,1963,1969). Εκεί που σταματά η Ρεάλ ξεκινά η Βαρέζε, αν και στο ενδιάμεσο η Βασίλισσα ξαναπαίρνει τίτλο. Η δεκαετία του 1960 κλείνει με τον χαμένο τελικό της Ρεάλ και η δεκαετία του 1970 ανοίγει με το πρώτο τρόπαιο της Βαρέζε. Η Βαρέζε μέσα σε 10 χρόνια έπαιξε 10 τελικούς και νίκησε στους μισούς. Ασύλληπτο ρεκόρ για μία ομάδα να παίζει για 10 συνεχόμενα χρόνια τελικούς(μέχρι και τον 7ο είχε 5 στα 7 τρόπαια). Οι 2 χαμένοι τελικοί(1974,1978) ήταν τρόπαια της Ρεάλ που μετά τους 10 συνεχόμενους τελικούς της Βαρεζε  κατέκτησε πάλι το τρόπαιο το 1980. Από τότε η Ρεάλ πήρε ευρωπαϊκό τίτλο το 1995 απέναντι στους λιμανίσιους και έπειτα τίποτα. Για την Βαρέζε δεν ξανακούστηκε κάτι μετά την φοβερή δεκαετία.

Πιστεύω πως καταλαβαίνετε τι σκεφτόμουν όταν με έπιασε η νοσταλγία. Σκεφτόμουν πως το ταξίδι που ξεκίνησε το 1996 στο Παρίσι δεν θέλω να τελειώσει με τέτοιο τρόπο. Δεν θέλω ο Βασιλιάς της Ευρώπης να παραδώσει έτσι τα σκήπτρα του. Δεν θέλω σε 10, 15 χρόνια να γράφουν τα αντίστοιχα με αυτά που έγραψα εγώ για τις άλλες τρεις ομάδες για τον Παναθηναϊκό. Δεν θέλω, δεν μπορώ να δεχτώ αυτό το τέλος, δεν, δεν, δεν...Μακάρι να βγω ψεύτης και ο Πεδουλάκης με τις επιλογές του να δημιουργήσει την νέα εποχή του Παναθηναϊκού με πολλούς τίτλους, εγχώριους και ευρωπαϊκούς, και ακόμη περισσότερες διακρίσεις για να μην πει ποτέ κανένας πως «κάποτε υπήρξε ο Παναθηναϊκός της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα» ούτε και να σκεφτεί τους στίχους του Δ.Σολωμού "Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λες περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις."