Οι συνήθειες δεν κόβονται. Ειδικά οι καθημερινές. Μπήκα στο ίντερνετ και άνοιξα πάλι πρώτο το mypanathinaikos. Τελικά είναι αλήθεια, μία αλήθεια που δεν μου αρέσει αλλά δεν θέλω να ανατρέψω. Με τον Laplace μιλούσαμε συχνά, με τον Σκεπτόμενο και τον Άλχι λιγότερο, με τα υπόλοιπα αδέρφια μόνο στις αναρτήσεις τους ή σε απαντήσεις σε κάποιο κουίζ που έβαζαν. Ο σεβασμός μου για όλους δεδομένος, άσχετα αν και σε κάποια-λίγα- θέματα διαφωνούσα.
Από την πρώτη μου επιστολή, που μπορεί να ήταν καλή αλλά θα είχε κάποιο «πρόβλημα»(πιθανόν θα είχε σαν αποτέλεσμα ακόμη ένα εξώδικο), κατάλαβα πως η παρέα ήξερε καλά τι έκανε. Ήταν η πρώτη φορά που με προστάτεψαν από ένα λάθος. Καμία άλλη φορά δεν άλλαξαν ούτε ένα «,», ούτε μία «.» ακόμη και όταν δεν αφορούσε την αγαπημένη μας ομάδα. Η σχέση με τα αδέρφια γινόταν πιο δυνατή και δεσμοί διαδικτυακής φιλίας αναπτύχθηκαν με πολλούς από τους αναγνώστες και σχολιαστές του blog(δεν θα γράψω ενδεικτικά ονόματα γιατί δεν θέλω να ξεχάσω ή να παραλείψω κανέναν). Σίγουρα όμως αυτή η παρέα με όλα τα αδέρφια είναι η πλέον ανομοιογενής σε ηλικίες, γούστα, στυλ αλλά με κοινό σημείο την αγάπη στην ομάδα και τον σεβασμό στη διαφωνία. Διαφώνησα με αρκετούς αλλά δεν κανιβαλιστήκαμε ποτέ.
Ο καιρός πέρασε και σαν αντίδοτο στην ανεργία και σαν μία ακόμη ενασχόληση σκέφτηκα να κάνω το δικό μου blog. Η σκέψη μου να βάλω και διαφημίσεις ήταν για να αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα και όχι για εισόδημα μιας και τα 20 ευρώ που δεν πήρα ποτέ(καθώς έγινε μία βλακεία και έπειτα έκλεισα και εγώ τον χώρο των διαφημίσεων) δεν ήταν εισόδημα. Πάντα δίπλα μου τα αδέρφια και με τον Laplace για να μου δίνει πολύτιμες συμβουλές και βοήθειες έφτασε το blog να έχει τη σημερινή μορφή του(δεν θα είναι η τελική αλλά δεν θα αλλάξει και πολύ γιατί δεν είμαι οπαδός της αντιγραφής). Οι συζητήσεις με όλους ήταν ένας μικρός θησαυρός. Πήρα από τον καθένα τους και κάποιο στοιχείο ώστε να ξεκινήσω και εγώ τη δική μου πορεία. Μία πορεία μικρή αλλά που χάρη στην καλή παρέα, όλους εσάς διαχειριστές, αναγνώστες και σχολιαστές από το mypanathinaikos, αλλά και το κάθε αλητάκι-ΦΑΡΤ που έστελνε κάποιο σχόλιο βρίζοντας ή απειλώντας ήξερα πως είχε την σωστή κατεύθυνση.
Πριν λίγες ημέρες έχοντας προσωρινά στερέψει από διάθεση και χωρίς ντόπες χαράς από την ομάδα αποφάσισα να απέχω για λίγο. Να γεμίσω μπαταρίες και να ετοιμάσω και κάποια μη αθλητικού περιεχομένου κείμενα. Τι το ήθελα; Σαν να με έλουσαν με έναν κουβά παγωμένο νερό ήταν όταν διάβασα την τελευταία ανάρτηση χθες το βράδυ. Με ξύπνησε αλλά και με σόκαρε τόσο που αν και θα ήθελα, μετά το χθεσινό, να επιστρέψω σήμερα ακόμη αδυνατώ. Δεν ήταν μόνο το σοκ από το περίεργο αυτό τέλος αλλά και ένα βάρος(ευχάριστο μεν αλλά βάρος) όπως αυτό της συνεχούς στήριξης από τα αδέρφια ακόμη και στην ανάρτηση αυτή. Πως να μείνεις πίσω τώρα; Η σημαία ψηλά και πάλι μπροστά.
Τα λέμε σύντομα. Είναι το λιγότερο που έχω να κάνω για να ανταποδώσω την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν τόσο καιρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου