Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά ακούμε πως σε λίγο κάτι θα συμβεί, κάτι θα αλλάξει αλλά ακόμα είμαστε στο «περίμενε». Αυτή η αναμονή είναι η αιτία του «θανάτου», κυριολεκτικά η μεταφορικά.
Στις εκλογές που έχασε ο μοναδικός Έλληνας πρωθυπουργός που είπε ΟΧΙ στους Αμερικανούς τα τελευταία 30 χρόνια ο κόσμος εμπιστεύτηκε το γιο μιας εβραίας. Με τη φράση «λεφτά υπάρχουν» άρχισε μία μακρά περίοδος αναμονής, της αναμονής του θανάτου. Από την αρχή της κρίσης(τον πρώτο χρόνο ήταν η πλαστή εκδοχή της) όλοι οι Έλληνες «έπρεπε» να περιμένουν την έξοδο από αυτή. Σε μικρό χρονικό διάστημα έπρεπε να περιμένουν να περάσει «λίγος» καιρός ακόμα με την χώρα σε ύφεση για να έρθει τελικά η ανάκαμψη. Τελικά η ανάκαμψη «έρχεται σε λίγο» με την ανεργία να καλπάζει, τους φόρους να αυξάνονται και τους μισθούς-συντάξεις να συρρικνώνονται.
Από την παράταση της (πρώτης) κρίσης έχουν αρχίσει να ακούγονται διάφορες φωνές που μιλάγανε για παραδειγματική τιμωρία των υπαίτιων. Ακούσαμε πολλές φορές το «κουφάλες, κουφάλες έρχονται κρεμάλες» και άλλα, εύηχα αλλά και συνάμα ουτοπικά συνθήματα. Ακούσαμε μέχρι και το «σε λίγο που θα ενεργοποιηθεί ο ΙΧΩΡ να δείτε τι έχει να γίνει». Από το «έρχονται», «όπου να 'ναι φτάνουν», «έφτασε ο καιρός» μέχρι την πραγματοποίηση μίας έστω ενέργειας υπάρχει τεράστια απόσταση. Απόσταση χρονική αλλά και νοοτροπίας. Δεν υπάρχει κίνηση αν δεν σπαταλήσεις ενέργεια. Το «πέσε πίτα να σε φάω» δεν ισχύει και δεν θα «χορτάσει» κανείς με τέτοιες τακτικές. Η νωθρότητα των σύγχρονων Ελλήνων έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Ξέρω πολλοί θα αρχίσουν να σκέφτονται «και τι να κάνω εγώ δηλαδή;», «γιατί εγώ και όχι άλλος;», «και τι θα πετύχουμε αν ...». Αν θυμόμασταν το παρελθόν μας δεν θα είχαμε προβλήματα στο παρόν. Οι πρόγονοί μας μας άφησαν κληρονομιά το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» το οποίο εμείς έχουμε ξεχάσει ή το έχουμε απορρίψει μέσα σε λιγότερο από 40 χρόνια. Οι ξένοι αλλά και οι εγχώριοι εχθροί του Έλληνα έχουν ως στόχο την εξόντωσή του(ή τουλάχιστον αυτό μας βολεύει να σκεφτόμαστε) αλλά και εμείς δεν σκεφτήκαμε ποτέ πως θα αντιδράσουμε παρά μόνο πως δεν θα χάσουμε τίποτα από όλα όσα έχουμε και θα κάνει κάποιος άλλος όσα εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να πράξουμε. Στο τέλος βέβαια επειδή κανείς δεν ήρθε να κάνει τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ δουλειά βρεθήκαμε ζημιωμένοι και ανήμποροι πλέον να αντιδράσουμε.
ΥΓ Όσοι έχουν γεννηθεί πριν το 1980 θα κατάλαβαν γρήγορα τι εννοώ μιας και είναι στην κατηγορία που από μικροί περίμεναν κάτι συνέχεια. Εκείνες οι γενιές όμως σε κάθε «περίμενε» είχαν μία απάντηση ή διαφορετικά είχαν μία αντίδραση. Είχαν τη νοοτροπία «παιδί που δεν γκρινιάζει δεν τρώει».
ΥΓ2 Στόχος της μικρής μειοψηφίας που συνεχίζει να αντιδρά πρέπει να γίνει η αφύπνιση των υπολοίπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου