13 Οκτ 1904, Ο μακεδονομάχος Παύλος Μελάς (Μίκης Ζέζας) κυκλώνεται από τουρκικό απόσπασμα στο χωριό Στάτιστα (Μελάς) και τραυματίζεται θανάσιμα. Αυτό αναγράφεται στο μικρό ημερολόγιο γραφείου του ΓΕΣ (ιστορικό επετειολόγιο).
Πέρασαν από τότε 110 χρόνια. Πόσοι μιλήσαμε σήμερα γι' αυτόν; Πόσοι τον μνημονεύσαμε; Κάποτε, πρωτοετείς στη Σχολή, είχαμε σχεδόν αποστηθίσει το "γράμμα του", το οποίο άλλωστε απευθυνόταν σ' εμάς, τους νεαρούς και πολλά υποσχόμενους βλαστούς του Στρατού μας!!! Μας έγραφε για τα πιστεύω του, ως παροτρύνσεις και συμβουλές για όσους είχαν αποφασίσει στη ζωή τους να φορούν ένα ράσο διαφορετικού χρώματος από αυτό των ιερέων. Δυστυχώς ξεχνάμε αγαπητοί φίλοι και ξέρουμε όλοι τι παθαίνουν όσοι ξεχνούν την ιστορία τους και όσους θυσιάστηκαν για να γραφτεί.
Τυχαία λοιπόν σήμερα είδα στο διαδίκτυο αυτή τη φωτογραφία. Μερικές φορές η εικόνα μιλά από μόνη της.
Δείτε και είμαι σίγουρος ότι θα θυμώσετε κι εσείς, όχι τόσο για το πως είναι σήμερα το σπίτι του Κεμάλ αλλά για το πως είναι αυτό του Παύλου Μελά. Μία εικόνα χίλιες λέξεις για το ποιοι είμαστε και που πάμε.............
Σχόλιο ΒΤΚ:
Απαντώντας στην ερώτηση του Δημήτρη και στην εντύπωση που έχουν πολλοί Έλληνες και πάρα πολλοί Θεσσαλονικείς παραθέτω το παρακάτω και τον σύνδεσμο της zagalisa που το αναφέρει.
Ο Κεμάλ, δεν γεννήθηκε στην κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη της εποχής εκείνης (δεν ήταν «πρωτευουσιάνος» όπως θέλει να τον παρουσιάζει ο Τουρκικός εθνικισμός), αλλά σε ένα μικρό χωριουδάκι έξω από τον Λαγκαδά, την Χρυσαυγή, όπου μέχρι τα οκτώ περίπου χρόνια του φύλαγε αγελάδες και πρόβατα στους γύρω λόφους! Εκεί πήγε στο δημοτικό σχολείο. Φυσικά σε καμιά τουρκική βιογραφία ή εγκυκλοπαίδεια δεν θα διαβάσετε αυτή την αλήθεια.
Τα περιστατικά που μας πληγώνουν ως Ελληνες είναι πάμπολλα, αλλά είναι μερικά που απλά λες δεν γίνεται, απλά δεν γίνεται. Κανείς ξένος δεν μας φταίει για το ελεεινό επίπεδο της κοινωνίας μας και της πολιτικής μας. Το Αμύνεσθαι περί πάτρης έγινε Αμύνεσθαι περί πάρτης και αυτό τα λέει όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά, Βασίλη, νομίζω οτι το μεγαλύτερο πρόβλημα, ακόμη και από αυτό της ιστορικής μνήμης ή της διάλυσης της Παιδείας είναι άλλο: γίναμε ανάδελφη κοινωνία, ανάδελφοι άνθρωποι, κάτι που ποτέ ως Ελληνες δεν ήμασταν, από την αρχαιότητα έως και σήμερα. Αδιαφορούμε για τη μάνα μας, τον πατέρα μας, τον αδεφό μας, τον γείτονά μας, τον φιλοξενούμενό μας και φυσικό επόμενο ήταν να φτάσουμε να ξεχνάμε τον Παύλο Μελά και όλα τα υπόλοιπα τραγικά περιστατικά.
Αυτό είναι το βασικότερο όλων των προβλημάτων: Ανάδελφη κοινωνία
Πλατανιώτης
Μας αλώσανε αδερφέ. Το κάστρο έπεσε από μέσα.
ΔιαγραφήΜε το χρήμα που από την εποχή του Αντρέα έγινε εύκολο χάθηκαν όλα τα υπόλοιπα.
Το χρήμα έφερε νέα πρότυπα, νέα ήθη και νέες συμπεριφορές και μας τα πέρασαν εύκολα με την τηλεόραση και τους βλαχόμαγκες τύπου Κωστόπουλου.
Όλοι(ή σχεδόν όλοι) για το τομάρι μας και αδιαφορία για τον πλησίον μας.
Ποιον πλησίον; Ας διαβάσουν τον ορισμό που έδωσε ο Χριστός.