Η γενιά του ψεύδους

Η επίθεση στο Παρίσι έχει κόψει φέτος τη φόρα σε όλους αυτούς που κάθε χρόνο μας πρήζουν με τον εορτασμό της επετείου μίας εξέγερσης που δεν πέτυχε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ.

Λάθος. Κατάφερε να φέρει στην εξουσία τον Ιωαννίδη αντί του Γ.Παπαδόπουλου και να ζήσει ο τόπος μία περίοδο πολύ πιο δύσκολη από όλη την προηγούμενη.

Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.-

Είναι ένα άθλιο ψέμα και προσβολή στους νεκρούς της τραγωδίας της Κύπρου, το ψέμα του Πολυτεχνείου. Η χούντα έπεσε με τα γεγονότα της Κύπρου.

Μοναδική ευκαιρία όμως για τους άεργους βρυκόλακες που κεφαλαιοποίησαν το θάνατο ανθρώπων ΕΞΩ από το Πολυτεχνείο(μιας και εντός δεν σκοτώθηκε ΚΑΝΕΙΣ).

Δαμανάκη, Λαλιώτης και σία κατάφεραν να πιουν το αίμα του Ελληνικού λαού και να κάνουν περιουσίες κλέβοντας και κυβερνώντας με το ΠΑΣΟΚ αλλά και τελευταία οι υπόλοιποι σύντροφοι με τον τΣύριζα.

Θεωρώ το Πολυτεχνείο τόσο μεγάλο ψέμα όσο και αυτό με τους χιλιάδες πρόσφυγες που στην ουσία είναι λαθρομετανάστες και τζιχαντιστές στο 90-95 τοις 100.

Αυτή η γενιά μας έχει καταδικάσει σαν λαό και σαν Κράτος. 

Αυτοί μας χρέωσαν για  να πλουτίσουν οι ίδιοι.

Αυτοί υποθήκευσαν τη χώρα και το μέλλον των παιδιών μας.

Αυτοί συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι ενώ υπάρχουν πολίτες που βρίσκοντααι στη φυλακή για μικροχρέη.

Επειδή όμως η γνώμη μου δεν έχει και τόση σημασία ας διαβάσετε τη γνώμη ενός αριστερού.

«Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Το πράγμα περιορίστηκε σε μια τουριστικού τύπου αντίσταση από το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το ’παιζε Πασιονάρια…

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Η σημαντικότερη συνέπεια του «έπους» του Πολυτεχνείου, είναι το γεγονός πως η ημέρα της πτώσης του, η 17 του Νοέμβρη, χάρισε το όνομά της στην οργάνωση «17 Νοέμβρη». Επίσης, το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση από το ραδιόφωνο των φοιτητών των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της Συντονιστικής Επιτροπής. Πάντως, πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα ξεκινάει από κει.

Όπως και να’ ναι, το «έπος του Πολυτεχνείου» έγινε ένα ισχυρό αντιστασιακό άλλοθι για κείνους που για εφτά χρόνια λούφαζαν, και ξαφνικά έγιναν αντιστασιακοί εν μία νυκτί, καλά προφυλαγμένοι οι περισσότεροι απ’ την πολυκέφαλη μάζα που τους περιέβαλλε πανταχόθεν. Ευτυχώς που η οίηση και ο κομπασμός για ένα έπος ελάχιστα επικό, άρχισε να ξεφουσκώνει σιγά-σιγά».

Βασίλης Ραφαηλίδης, από το βιβλίο του με τον τίτλο «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974», των εκδόσεων του «Εικοστού Πρώτου»