100+1 χρόνια ελεύθεροι μα τα τελευταία ζούμε σαν σκλάβοι

Καλημέρα Μακεδονία μου.

Καλημέρα Θεσσαλονίκη μου.

Χρόνια πολλά στην πόλη μου, το καμάρι μου.

Χρόνια πολλά στους Δημήτρηδες και τις Δήμητρες που σήμερα γιορτάζουν.

Θα έκανα διαφορετική ανάρτηση από την περσινή αλλά ένα περιστατικό περίπου 1,5 μήνα πριν με οδήγησε σε αυτή την απόφαση. Βρέθηκα ανάμεσα σε παιδιά που γνωρίζω και τους έκανα τις ερωτήσεις "Ποιος απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη;", "Ποιος είναι στην προτομή μπροστά από τον Λευκό πύργο;". Η απογοήτευση μεγάλη γιατί κανένα από τα παιδιά δεν απάντησε. Ένας έφηβος, ένας πρωτοετής φοιτητής και μία δευτεροετής ή τριτοετής φοιτήτρια. Μόνο ο δεύτερος της παρέας όταν με ξαναείδε είχε διαβάσει και ήξερε να απαντήσει στις αρχικές ερωτήσεις. Για αυτό λοιπόν ξαναβάζω την περσινή ανάρτηση.

Επιπλέον πρώτη φορά στα χρονικά που ζεις «σκλαβωμένος» σε μία πόλη «ελεύθερη». Αν δεν είσαι αναρχοάπλυτος, πούστης-λεσβία, οθωμανολάγνος, αλβανόφιλος(μπορεί και να κρατά το σόι σου από εκεί, έτσι μπαρμπα-Γιάννη;), εβραιόφιλος τότε δέχεσαι απειλές και στερείσαι βασικών δικαιωμάτων. Και του χρόνου «λεύτεροι» και μην πιστέψει κανείς πως ο αντίπαλος του αλκοολικού είναι καλύτερος από τον αλκοολικό.

100 χρόνια ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

26/10/1912 - 26/10/2012 100 χρόνια ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

Χρόνια Πολλά ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΟΥ, πάντα λεύτερη.

Πολλοί θα γράψουν αυτές τις μέρες για την διπλή γιορτή της πόλης, απελευθέρωση και η γιορτή του πολιούχου Αγίου, του Αγίου Δημητρίου. Εγώ θα γράψω για το παράπονό μου, ένα παράπονο που μέχρι να πεθάνω δεν νομίζω πως θα πάψω να το έχω. Ένα παράπονο του ιδιότροπου χαρακτήρα μου.

Περπατώντας στην παραλία της πόλης, στη Λ. Νίκης συναντάς πολύ κόσμο, άντρες, γυναίκες, παιδιά, να κάνουν τη βόλτα τους ή να πίνουν τον καφέ τους. Όλοι ρίχνουν το βλέμμα τους στο ορόσημο της πόλης τον Λευκό Πύργο. Εγώ όμως πρόσεχα τι έβλεπα μόλις πριν τον Λευκό Πύργο. Το μνημείο στον ήρωα της απελευθέρωσης, τον άγνωστο στους πολλούς Ναύαρχο Νικόλαο Βότση.

Όλοι μιλούν για τον Βασιλιά Γεώργιο Α', τον Διάδοχο Κωνσταντίνο και τον Ε.Βενιζέλο όταν μιλούν για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε δύο λαμπρούς ΑΝΔΡΕΣ τον Υποπλοίαρχο Ν.Βότση και τον Ίων Δραγούμη. Επειδή όμως για τον δεύτερο όλοι έχουμε ακούσει αρκετά και μπορούμε να βρούμε περισσότερα θα σταθώ μόνο στον Νικόλαο Βότση, τον ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. 

Δεν θα τολμήσω να γράψω μόνος κάτι, πως να το κάνω άλλωστε αφού και εγώ τον γνώρισα τον Ναύαρχο Βότση από βιβλία και κείμενα, για αυτό και θα μεταφέρω άλλα κείμενα και δύο συνδέσμους με αφιερώματα σε μορφή pdf αρχείου που σας προτείνω να διαβάσετε.

Νικόλαος Βότσης: Ο τελευταίος Έλληνας μπουρλοτιέρης

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.

Τον Σεπτέμβριο 1931 έφυγε από τη ζωή, απλά και σεμνά όπως έζησε, ο ανώτερος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη Νικόλας Βότσης. Ανιψιός και δισέγγονος της οικογένειας Κουντουριώτη, γεννήθηκε στην Ύδρα το 1877 και στα χρόνια των Βαλκανικών Πολέμων πέτυχε το ακατόρθωτο. Βύθισε μέσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης την τουρκική ναυαρχίδα «Φετίχ Μπουλέντ», εμψυχώνοντας τις ελληνικές δυνάμεις και στέλνοντας το σύνθημα απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το ιστορικό παρασκήνιο της ενέργειάς του. Με δική του πρωτοβουλία απευθύνθηκε στην ηγεσία του Ελληνικού Στρατού και ζήτησε να του επιτραπεί να εισπλεύσει σε ένα από τα τρία λιμάνια που βρίσκονταν τουρκικά θωρηκτά, ώστε αφενός να πλήξει την αξιοπιστία των Τουρκικών δυνάμεων και αφετέρου να εμψυχώσει τις ελληνικές δυνάμεις ενόψει των μεγάλων αναμετρήσεων. Στο σχετικό τηλεγράφημα έγραφε πως «εις περίπτωσιν αποτυχίας το ναυτικόν δεν θα ζημιωθή πολύ. Εις περίπτωσιν όμως επιτυχίας η επί του ηθικού των Τούρκων επίδρασις θα είναι μεγάλη»!

Χωρίς να περιμένει απάντηση ετοίμασε το σχέδιό του και κάλεσε ιερέα να ευλογήσει το σκάφος και το πλήρωμα. Όταν ξεκίνησαν οι πρώτες ναυτικές εμπλοκές, ο Βότσης και το πλήρωμα του «Τορπιλοβόλου 11» γλίστρησαν κυριολεκτικά στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ξεπερνώντας τη ναρκοθετημένη περιοχή. «Για το Χριστό πολεμάμε και ο Θεός είναι μαζί μας», είπε στο πλήρωμά του και στις 18 Οκτωβρίου 1912, έριξαν τρεις τορπίλες στην 3.000 τόνων τουρκική ναυαρχίδα, η οποία βυθίστηκε αύτανδρη. Το σύνθημα δόθηκε, οι πανηγυρισμοί υπήρξαν ξέφρενοι, οι εντυπώσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τις μεγάλες στιγμές που ακολούθησαν.

Ο τελευταίος μπουρλοτιέρης Νικόλαος Βότσης κυβέρνησε αργότερα τα θωρηκτά «Κιλκίς» και «Λήμνος», διετέλεσε Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη (1921-22) και αποστρατεύτηκε μετά από αίτησή του το 1922. Έφυγε ήσυχα όπως έζησε σε κλινική των Παρισίων.

http://mikros-romios.gr/616/%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%82/

ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΟΤΣΗΣ: ΕΤΣΙ ΒΥΘΙΣΑ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΘΩΡΗΚΤΟ "ΦΕΤΙΧ ΜΠΟΥΛΕΝ" ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΥ ΣΤΟ ΤΟΤΕ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

NTOKOYMENTO: Να πώς περιγράφει το γεγονός ο ίδιος ο υποπλοίαρχος Βότσης σε αναφορά του προς το τότε υπουργείο Ναυτικών την καταδρομική επιχείρηση του τορπιλοβόλου 11 και την βύθιση του τούρκικου θωρηκτού στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης: 

“Απέπλευσα εκ Λιτοχώρου την πρωίαν και κατέπλευσα εις Σκάλαν Ελευθεροχωρίου, όπου παρέμεινα μέχρι 9ης εσπέρας, οπότε απέπλευσα διά την επίθεσιν. ”Το Καραμπουρνού εφώτιζε συνεχώς την θάλασσαν διά των προβολέων του, αλλά διήλθον απαρατήρητος μεταξύ Καραβοφανάρου και Βαρδάρη. Κατόπιν έφθασα εις τον λιμένα της Θεσσαλονίκης και την 11 και 20΄ διέκρινα άνευ αμφιβολίας το Τουρκικόν θωρηκτόν ανάπρωρον (εστραμμένον) προς τον πνέοντα Μέσην (Β.Α.) εις την δυτικήν άκραν του κυματοθραύστου. ”Εις την αντίθετον δεξιάν άκραν (συνήθη τόπον αγκυροβολίας) υπήρχε Ρωσσικόν πολεμικόν, υποθέτω και άλλα. Εχώρησα ήρεμα, πάντοτε απαρατήρητος και κατηύθυνα την πρώραν εις το μέσον του Τουρκικού θωρηκτού. Εξεσφενδόνισα πρώτον την δεξιάν πρωραίαν τορπίλην την 11 και 35΄ από αποστάσεως 150 μέτρων. Έστρεψα είτα ολίγον αριστερά προχωρών και εξεσφενδόνισα την αριστεράν. Ανεπόδισα τότε ολοταχώς όπως απομακρυνθώ της εκρήξεως...”. 

http://www.stoxos.gr/2011/10/blog-post_2601.html

"Ο Νικόλαος Βότσης δεν λογάριασε τη ζωή του, κι ας ήταν 35 χρονών. Ζήτησε ο ίδιος να κάνει μια δυναμική ενέργεια ώστε να δώσει ένα ηθικό πλεονέκτημα στους ταπεινωμένους από την ήττα του 1897 Έλληνες.

Και τα κατάφερε ιδιαίτερα εκρηκτικά και εκκωφαντικά, ενώ, όπως γράφουν οι εφημερίδες της εποχής, οι εκρήξεις από τον τορπιλισμό φώτισαν ολόκληρη την πόλη!" (από τον δεύτερο σύνδεσμο, πρώτη σελίδα τελευταία παράγραφος)

Οι δύο σύνδεσμοι που αν κάνατε τον κόπο να ανοίξετε σήμερα την ανάρτηση τότε επιβάλεται να τους διαβάσετε.(μην παραπονεθείτε για το μέγεθος θα σας αποζημιώσει η γνώση)

http://www.aya.com.gr/pdf/botsis.pdf

http://www.makthes.gr/filestore/docs/Afieromata/N%20BOTSHSlow.pdf

Όσα προσκλητήρια και αν δοθούν, στο όνομα Νικόλαος Βότσης η Θεσσαλονίκη πρέπει με ένα στόμα να φωνάζει ΠΑΡΩΝ.