Ο … προϊστάμενος που σκούζει για την κινητικότητα, εγώ πρέπει να τον λυπηθώ ή να του κουνήσω το μαντήλι;

Με αφορμή την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων θυμήθηκα μία ιστορία που μου είχε πει ένα «πουλάκι». Ο χώρος που διαδραματίστηκε είναι κεντρική δημόσια υπηρεσία στη Θεσσαλονίκη.

 Σε αυτή την υπηρεσία πέρα από τους μόνιμους υπαλλήλους υπήρχαν και νέα παιδιά που έκαναν την πρακτική τους, εξυπηρετώντας το κοινό(τους πολίτες). Κάποια στιγμή έληξε ο χρόνος της πρακτικής άσκησης των παιδιών αλλά ο προϊστάμενος της υπηρεσίας δεν ήθελε να ξεβολέψει τους παλιούς συναδέλφους του και να τους βάλει να εξυπηρετήσουν το κοινό. Δεν θα ήταν η κατάλληλη εργασία για υπαλλήλους ετών που όλοι τους μπήκαν με … «απόλυτα διαφανείς» διαδικασίες. Έτσι αποφάσισε να δίνει κάποιο χαρτζιλίκι από την τσέπη του στον ένα νεαρό, που είχε τελειώσει η πρακτική του, και να συνεχίσει να εξυπηρετεί το κοινό για κάποιες ώρες. Επειδή ο διάολος όμως έχει πολλά ποδάρια, κάποια στιγμή ο νεαρός βρέθηκε σε διαφωνία με κάποιον πολίτη και εκείνος του ζήτησε τα στοιχεία του. Όπως ήταν φυσικό δεν μπορούσε να απαντήσει στον πολίτη τίποτα άλλο πέρα από το όνομά του. Ο προϊστάμενος άκουσε την φασαρία και ενδιαφέρθηκε να δει τι έγινε. Δεν γνωρίζω τι λύση έδωσε στον πολίτη αλλά αυτός σίγουρα δεν τιμωρήθηκε και συνέχισε να κατέχει τη θέση του προϊσταμένου της υπηρεσίας.

Τώρα που αυτός ο … προϊστάμενος σκούζει για την κινητικότητα εγώ πρέπει να τον λυπηθώ ή να του κουνήσω το μαντήλι;

ΥΓ Ποτέ δεν έμαθα αν η ιστορία είναι αληθινή ή φανταστική αλλά πιστεύω πως δεν έγινε ποτέ. Γίνονται τέτοια πράγματα στο Ελληνικό Δημόσιο;